Το κλειδί. Ο ήχος που έκανε σαν εισχωρούσε μέσα στην πόρτα λίγο πριν ανοίξει, αρκούσε για να σπείρει πολλές φορές την ημέρα τον φόβο μέσα μας.

Ναι, ναι την σκότωσα. Μα τι θα πει ντροπή, τύψεις, ανήθικο, εγκληματικό;

Εγώ την σκότωσα; Ποιος σου το είπε αυτό; Εγώ; Καλά, σου είπα κάτι γιατί με πίεσες. Εννοείται πως δεν την σκότωσα. Διότι εάν την είχα σκοτώσει, θα βρισκόμουν μέσα, φυλακή. Είμαι μέσα; Όχι.

Γιατί δεν βγήκα έξω; …Θα έβγαινα έξω να το ξέρεις, μα δεν με βαστούσαν τα πόδια μου. Έτσι απόμεινα να κλαίω μέρα με την μέρα.

Με λύσσα πέταξε το μολύβι της στον τοίχο απέναντι.
Σπάζει η μύτη, εξφενδονίζεται προς τα πίσω και προσγειώνεται μπρος στο ξύλινο, λακαρισμένο σεντουκάκι του Άρη.