Με λύσσα πέταξε το μολύβι της στον τοίχο απέναντι.
Σπάζει η μύτη, εξφενδονίζεται προς τα πίσω και προσγειώνεται μπρος στο ξύλινο, λακαρισμένο σεντουκάκι του Άρη. Δίπλα σε δυο ψίχουλα από την χθεσινή τυρόπιττα.

Γιατί δεν βγήκα έξω;
…Θα έβγαινα έξω να το ξέρεις,
μα δεν με βαστούσαν τα πόδια μου.
Έτσι απόμεινα να κλαίω μέρα με την μέρα.
Από παιδί ήμουν

Εγώ την σκότωσα; Ποιος σου το είπε αυτό;
Εγώ; Καλά, σου είπα κάτι γιατί με πίεσες.
Εννοείται πως δεν την σκότωσα.
Διότι εάν την είχα σκοτώσει,

Ναι, ναι την σκότωσα.
Μα τι θα πει ντροπή, τύψεις, ανήθικο, εγκληματικό;
Μπορείς να κλέψεις; Κλέψε.
Μπορείς να σκοτώσεις; Σκότωσε.

Το κλειδί. Ο ήχος που έκανε σαν εισχωρούσε
μέσα στην πόρτα λίγο πριν ανοίξει, αρκούσε
για να σπείρει πολλές φορές την ημέρα τον φόβο μέσα μας.
Κοιτούσαμε πανικόβλητες τέσσερις γυναίκες