Με λένε Τζο. Από το Ιωάννα. Ο πατέρας με φώναζε Τζο. Και το κόλλησαν όλοι. Μόνο η μάνα με έλεγε Γιαννούλα. Ιδίως όταν έκανα πράγματα που δεν της άρεσαν. Ήμουν 5 χρονών την μέρα που ζωγράφισα τα σεντόνια. Με τους μαρκαδόρους του σχολείου. Ζωγράφισα το πρώτο λουλούδι και μετά το χέρι πήγαινε από μόνο του. Τι παράξενο... Δεν σταματούσε. Μέσα...
Στο Δημοτικό ο δάσκαλος της τάξης έπιασε τον πατέρα μου και του μίλησε εμπιστευτικά. "Δεν έχει έφεση στο γράψιμο η κόρη σας, λυπάμαι. Δεν γράφει ούτε μιαν έκθεση μέχρι το τέλος. Κι ότι γράφει είναι απλοϊκό και μάλλον εκτός θέματος. Και λάθη, κύριε Θεοχάρη μου, πολλά ορθογραφικά λάθη."
Η σχέση μου με το φαγητό είναι μια σχέση πόθου, ενίοτε και πάθους. Αγαπώ να μαγειρεύω αλλά και να μου μαγειρεύουν. Λατρεύω το σπιτικό φαγητό αλλά και το νόστιμο προσεγμένο φαγητό του δρόμου. Τα λαχταριστά μεζεδάκια μιας ταβέρνας αλλά και τις γαστρονομικές δημιουργίες γνωστών ή και άγνωστων σεφ. Δεν γνωρίζω διακρίσεις στο καλό φαγητό. Αρκεί να είναι...
Με λύσσα πέταξε το μολύβι της στον τοίχο απέναντι. Σπάζει η μύτη, εξφενδονίζεται προς τα πίσω και προσγειώνεται μπρος στο ξύλινο, λακαρισμένο σεντουκάκι του Άρη. Δίπλα σε δυο ψίχουλα από την χθεσινή τυρόπιττα. Σηκώνεται με σφιγμένα δόντια γριλίζοντας ακατανόητες φοβέρες σε θεούς και δαίμονες, για να ξαναρίξει με όλη της την δύναμη και το βάρος το...
Πεθαίνει ο άνθρωπος από μοναξιά
με ρώτησες;
Πεθαίνει σου απάντησα.
Από μικρή λάτρευα τα παραμύθια. Δεν με μεγάλωσαν γιαγιάδες, ούτε παπpπούδες με όρεξη για ιστορίες, που μαγεύουν τα παιδιά. Ούτε και οι γονείς μου είχαν πραγματικά τον χρόνο και την όρεξη να μας διηγηθούν συχνά κάποιο από αυτά που γνώριζαν. Όπου μου δινόταν όμως η ευκαιρία να τα ακούσω, ρουφούσα κυριολεκτικά κάθε λέξη τους. Τόση ήταν η ανάγκη μου...
Η Κυριακή είναι η χειρότερη ημέρα της εβδομάδας. Δεν διαθέτει την στιβαρότητα και το βάρος της Δευτέρας, που έχει μπροστά της τέσσερις ολόκληρες ημέρες δουλειάς ακόμη. Δεν φέρει κάτι από την ελπίδα της Τετάρτης. Εκεί που ισορροπείςφορτωμένος στα μισά του τεντωμένου σκοινιού, αναφωνώντας πως άντε λίγο ακόμη μου έμεινε. Ούτε βέβαια την προσμονή της...
Τον Απρίλιο του 2022 έγινε μια δεύτερη επεξεργασία του συγκεκριμένου ποιήματος στην Λαμία. Το ποίημα διακρίθηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης. Το ποίημα είχε τον αρχικό τίτλο "Το σπίτι" και πρόκειται σύντομα να μελοποιηθεί.
Όταν πρωτοταξίδεψα στην Γερμανία στα 18 μου είχα έρθει με τραίνο. Από τον σταθμό Λιανοκλαδίου με βαγκον λι αλλάξαμε μηχανή στην Γιουγκοσλαβία και ξανά στη Γερμανία. Ο καιρός μουντός, συννεφιασμένος και μια παγωνιά πρωτόγνωρη μου πιρούνιαζε το αμάθητο κορμί μου.
Συμπληρώστε δίπλα το email σας και θα σας ενημερώνουμε για την έναρξη νέων τμημάτων 😀