Κι αυτό θα περάσει, έγραφε ένας κεντητός
πίνακας με λουλούδια σε πολλά χρώματα
πάνω από το κρεββάτι της γιαγιάς μου.
Ήμουν μικρή τότε και ανακατέβονταν

Είναι πολλές οι φορές, που διάβασα αυτή την φράση, την άκουσα και την έζησα. Πρόκειται για πράγματα, καταστάσεις και γεγονότα που βίωσα με πολύ έντονο τρόπο, δύσκολο, απάνθρωπο,

Κάθε Καθαρά Δευτέρα πετούσαμε τον αετό. Όχι δεν τον φτιάχναμε εμείς. Τον αγοράζαμε από το περίπτερο του Ριζάκου ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας. Τους στοίχιζε μέχρι την πύλη της

Στο Δημοτικό ο δάσκαλος της τάξης έπιασε τον πατέρα μου και του μίλησε εμπιστευτικά. Δεν έχει έφεση στο γράψιμο η κόρη σας, λυπάμαι.

Είναι πολύ περίεργη η σχέση μου με τον θάνατο. Είναι σαν να παγώνω, σαν να μην με αγγίζει κάποιες στιγμές η είδησή του αυτή.

Πριν γίνω η ίδια μητέρα πίστευα πως όταν αγαπάς δίχως όρια το παιδί σου,
όταν του δίνεις την ελευθερία να εξελιχθεί σε αυτό που το ίδιο επιθυμεί,

Παγκόσμια ημέρα φωνής σήμερα, διαβάζω στο ημερολόγιο. Καλό κι αυτό σκέφτομαι. Να και μια ενδιαφέρουσα διεθνής ημέρα.

Τι πού;
Στα στενά της Λαμίας, κοντά στο μνημείο του Αθανασίου Διάκου, που σουβλίστηκε από τους Τούρκους βρίσκονταν τα περίφημα ψητοπωλεία της Λαμίας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποια.

Όταν πρωτοταξίδεψα στην Γερμανία στα 18 μου είχα έρθει με τραίνο. Από τον σταθμό Λιανοκλαδίου με βαγκον λι αλλάξαμε μηχανή στην Γιουγκοσλαβία και ξανά στην Γερμανία.