Είμαι ένα σπίτι.
Πότε μεγάλο,
πότε μικρό.

Ξεκίνησα σε ένα γραφείο.

Με έναν μαυροπίνακα

Πεθαίνει ο άνθρωπος
από μοναξιά
με ρώτησες;
Πεθαίνει σου απάντησα.

Ήταν γεμάτος αστέρια ο ουρανός.
Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα. Έβλεπα βέβαια
και κάποιους κομήτες δίχως
να το υποψιάζομαι.
Και κάμποσα πεφταστέρια

Δεν έχω ανάγκη την αγάπη σου.

Αγάπη μου είναι η μουσική.
Αυτή που μπαίνει μέσα μου,
αυτή που εισπνέω και εκπνέω.

Κι αν στα παιδιά μας βλέπουμε
την αντανάκλασή μας, ας τους
λυτρώσουμε από τούτη την δυστυχία.
Κι αν με την θέλησή τους απλώσανε
μια εικόνα μας στα ταραγμένα
ή ήρεμα νερά τους
ας σωπάσουμε με ευτυχία.

Να κλείνουμε κύκλους,
να τραβάμε ευθείες
με χάρακες
τα κορμιά μας

Τα άσπρα φτερά σου έρωτα
δροσολόγιζαν
χρόνια πολλά
τα άγουρα
κι αλέκιαστα κορμιά μας.