Τα μικρά παιδιά

Τα μικρά παιδιά

Στο Δημοτικό ο δάσκαλος της τάξης έπιασε τον πατέρα μου και του μίλησε εμπιστευτικά. "Δεν έχει έφεση στο γράψιμο η κόρη σας, λυπάμαι. Δεν γράφει ούτε μιαν έκθεση μέχρι το τέλος. Κι ότι γράφει είναι απλοϊκό και μάλλον εκτός θέματος. Και λάθη, κύριε Θεοχάρη μου, πολλά ορθογραφικά λάθη."

Είχε δίκιο ο δάσκαλος. Γιατί στην τάξη μού άρεσε να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Με μάγευε το φως και η σκιά, το παιγνίδι που παίζανε τα σύννεφα, που όλο μορφές αλλάζανε. Κι έπλαθα ιστορίες μέσα στο μυαλό μου και τις ζούσα σαν να ήμουν εγώ σύννεφο -μια συννεφούλα όπως θα μου αφιέρωνε το ομώνυμο τραγούδι χρόνια μετά ένας όμορφος άνθρωπος. Κι ας κούναγα το κεφάλι μου λες και τον παρακολουθούσα, όταν ένοιωθα πως το βλέμμα του με περιεργαζόταν.

Δεν έγραφα γιατί οι γονείς μου νόμιζαν πως αντέγραφα τα ποιήματα που τους έδινα να διαβάσουν. "Θα το πούμε στην δασκάλα σου, αν συνεχίσεις να παρουσιάζεις κλεμμένα ποιήματα για δικά σου. Και θα σε κοροιδεύουν τα παιδιά." Μου έλεγαν κάποια χρόνια πριν. Πόσο την αγαπούσα την δασκάλα μου τότε. Δεν θα ήθελα ποτέ να την στεναχωρήσω. Ακόμη κι αν τα έγραφα εγώ, ποιος θα με πίστευε; Έτσι δεν ήξερα πώς έπρεπε να γράφω για να μην απογοητεύσω κανέναν. Έγραφα κι εγώ βλακείες, απογοητεύοντας όλους.

Όσο για την ορθογραφία, είναι ένα κουσούρι που ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Σήμερα το λένε δυσλεξία, μα τότε ήσουν απλά ανορθόγραφος ή τεμπέλης. Και σαφέστατα όχι τόσο έξυπνος.

Ο πατέρας μου αποφάσισε να χτυπήσει το κακό στην ρίζα του και προμηθεύτηκε άπειρα δοκίμια, εκθέσεις, εγκυκλοπαίδειες, βιβλία επί βιβλίων. Επίσης με έσυρε μέχρι τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και έβγαλα την δανειστική κάρτα. Και ενώ ξεκίνησα με Άλκη Τροπαιάτη και Πηνελόπη Δέλτα στη δευτέρα Δημοτικού, συνέχισα να ρουφάω κυριολεκτικά τα πιο υπέροχα λόγια, σημαντικές σκέψεις, λαμπρά πνεύματα. Ένα δεύτερο παράλληλο σύμπαν γεννήθηκε για μένα δίπλα σε αυτό με τα σύννεφα. Η σωτηρία της ψυχής μου είχε ξεκινήσει. Η ευγνωμοσύνη μου μέχρι σήμερα για αυτήν τη συγκυρία και δυνατότητα δεν περιγράφεται.

Πολύ σύντομα άρχισα να γράφω καλές εκθέσεις και όλοι απόρησαν με την τρανή εξέλιξή μου. Μόνο που δεν ήταν εξέλιξη, μα απελευθέρωση. Απελευθέρωση από αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εμένα, για το τι μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω.

Σίγουρα δεν μπορώ να γράψω αλάνθαστα. Ακόμη και σήμερα γράφω τις λέξεις: τραίνο, παιγνίδι, Χριστούγεννα έτσι όπως τις έμαθα, σαν μια μικρή προσωπική επανάσταση-αντίδραση στο όνομα της ταλαιπωρίας και της βίας που έχω βιώσει και υποστεί για να μάθω τον συγκεκριμένο τρόπο γραφής.

Αν μπορούσα να πω κάτι σε όλους τους γονείς, που αγαπούν τα παιδιά τους και τους παιδαγωγούς που νοιάζονται τους μαθητές τους είναι να ακούν. Να ακούν, να παρατηρούν και να αφουγκράζονται την ανάσα, την παρουσία και την συμπεριφορά των παιδιών. Τα παιδιά χρειάζονται όρια, αλλά οι ικανότητές τους δεν οφείλουν να μπαίνουν στα όρια που τους βάζουμε. Τα παιδιά χρειάζονται παιγνίδι, δημιουργικότητα, βιβλία, θέατρο, τραγούδια και τέχνες. Αφήστε τα παιδιά να εκφραστούνε, διδάσκοντάς τους τον σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή και την φύση. Γιατί τα παιδιά είναι το μόνο μέλλον μας.

Κείμενο: Πελαγία Θεοχάρη (αναδημοσίευση από το 2019)